مطالعات جدید نشان داده اند که مصرف داروهای بیولوژیک که به نام مسدودکننده های TNF شناخته می شوند، ممکن است احتمال ابتلا به سرطان های پوست غیر ملانوم را افزایش دهد.

سرطان و آرتریت دو شرایطی هستند که ممکن است بی ارتباط با یکدیگر به نظر برسند، اما مطالعات پژوهشی و درمانی نشان داده اند که آنها می توانند ارتباط نزدیکی با هم داشته، حتی به گونه ای که جدا کردنشان از یکدیگر دشوار باشد.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "ایزی هلث اپشنز"، درمان این دو بیماری در یک بدن نیازهای ناسازگاری را به همراه دارد.

در شرایطی که فعال کردن و تقویت سیستم ایمنی یکی از راه های مبارزه با سرطان است، یک سیستم ایمنی بیش از حد فعال آن چیزی است که موجب یک بیماری خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید می شود.

شرایط زمانی بدتر می شود که بدانیم برخی داروهایی که برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می شوند ممکن است موجب بروز انواع خاصی از سرطان شده و برخی داروهای درمان سرطان نیز نشان داده اند که می توانند در ابتلا به آرتریت روماتوئید نقش داشته باشند.

مهارکننده های وارسی ایمنی موجب آرتریت روماتوئید می شوند

وارسی ایمنی یا کنترل ایمنی بخش هایی عادی از سیستم ایمنی و به نوعی تنظیم کننده های آن هستند. وظیفه آنها تنظیم قدرت واکنش ایمنی به اندازه ای است که سلول های سالم را همراه با سلول های بیمار از بین نبرد.

آنها از بروز یک واکنش خودایمنی جلوگیری می کنند.

وقتی داروی مهارکننده وارسی ایمنی (ICI) به عنوان بخشی از روند درمان سرطان استفاده می شود، واکنش ایمنی بدن را در سطح بالایی نگه می دارد که به سلول های T اجازه می دهد سلول های سرطانی را از بین ببرند.

اما این شرایط می تواند مشکل‌ساز باشد.

به دلیل جلوگیری از فعالیت وارسی های ایمنی و افزایش واکنش ایمنی، افراد بسیاری به شرایط التهابی مانند هپاتیت (التهاب کبد) یا دیابت که به واسطه التهاب پانکراس شکل می گیرد، مبتلا می شوند.

آرتریت روماتوئید نیز یک بیماری خودایمنی است که بیماران مصرف کننده داروهای مهارکننده وارسی ایمنی اغلب به آن مبتلا می شوند.

آرتریت روماتوئید خطر برخی انواع سرطان را افزایش می دهد

پژوهش های انجام شده طی حدود 10 سال اخیر ارتباط بین آرتریت روماتوئید و خطر سرطان را نشان داده اند.

در سال 2008 و در سال 2015، بررسی هایی که پنج پایگاه داده را جستجو کرده بودند، به این نتیجه رسیدند که بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به لنفوم (سرطان های سیستم ایمنی) و سرطان ریه قرار دارند.

مطالعه ای که در بیمارستان جراحی ویژه در شهر نیویورک انجام شد، شرایط بیمارانی که هم به آرتریت روماتوئید و هم سرطان مبتلا بودند را مورد بررسی قرار داد.

شاخص فعالیت بالینی بیماری (CDAI) ابزاری است که توسط روماتولوژیست ها برای قضاوت در مورد شدت آرتریت روماتوئید استفاده می شود.

این مطالعه نشان داد که هر یک امتیاز افزایش در نمره CDAI بیمار با 9 درصد افزایش احتمال بدتر شدن سرطان آنها مرتبط بوده است.

آیا داروهای آرتریت روماتوئید موجب سرطان می شوند؟

پژوهشگران درباره این که برخی داروهای آرتریت روماتوئید احتمال ابتلا به سرطان و خطرناک‌تر شدن آن را افزایش می دهند، به نتیجه قطعی نرسیده اند. اما این پرسش مطرح است و پژوهش ها در این زمینه ادامه دارند.

داروهای ضد روماتیسم اصلاح کننده بیماری (DMARDs) تعداد سلول های ایمنی بیش از حد فعال که موجب التهاب ناخواسته می شوند را کاهش می دهند.

داروهای بیولوژیک نوعی از DMARD هستند که بخش های خاصی از سیستم ایمنی را هدف قرار می دهند. گفته شده است که اگر DMARDs سرباز بودند، همانند تک تیراندازها روی هدفی خاص متمرکز می شدند، در شرایطی که دیگر داروهای روماتیسم رویکرد پراکنده‌تری دارند.

و متوترکسات (Methotrexate)، داروی دیگری که برای درمان التهاب آرتریت روماتوئید استفاده می شود، به نظر می رسد احتمال سرطان لنفاوی را افزایش می دهد.

----------------------------------------------------------------

بیشتر بخوانید: