کدام حجت آقای رئیس‌جمهور؟/ 140نماینده مجلس همسو با دولت به وزیر پیشنهادی رأی نداده‌اند

متأسفانه کسانی که مسئولیت تصمیم‌سازی برای آقای رئیس‌جمهور را برعهده دارند و مقدمات حجت تمام شدن را برای ایشان فراهم می‌کنند به سراغ آن افراد نمی‌روند.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: دیروز نمایندگان مجلس شورای اسلامی با عمل کردن به وظیفه خود، صلاحیت وزیر پیشنهادی رئیس‌جمهور برای تصدی وزارت آموزش و پرورش را رد کردند.

نکته قابل تأمل در جلسه دیروز این بود که رئیس‌جمهور رئیسی در این جلسه با تأکید بر اینکه توصیه افراد در معرفی وزرا مؤثر نیست، افزود: «من تا حجتی بین خود و خدا نداشته باشم اگر همه هم جمع شوند کسی را معرفی نمی‌کنم، باید آن فرد شایستگی لازم را احراز کرده باشد.»

علت اینکه این سخن رئیس‌جمهور را قابل تأمل می‌دانیم اینست که باید روشن شود نوع حجت موردنظر ایشان که بین خود و خدا برای معرفی وزیر پیدا کرده چگونه بوده است. اینکه 140 نفر از نمایندگان مجلسی که با دولت همسو هستند به این وزیر پیشنهادی رأی نداده‌اند، بهترین نشانه بر اینست که وی برای این مسئولیت مناسب نبوده. علاوه بر این، بسیاری از مسئولان آموزش و پرورش و کسانی که در این رشته عمر خود را گذاشته‌اند قبل از جلسه مجلس بارها نظر منفی خود را اعلام کردند. این صاحبنظران و نمایندگان مجلس قطعاً مشکلی با شخص وزیر پیشنهادی و دولت و رئیس‌جمهور نداشته و ندارند و صرفاً به دلیل اینکه می‌خواهند آموزش و پرورش صاحب وزیری متناسب با این مسئولیت مهم شود این نظرها را داده‌اند.

بنابراین، لازم است آقای رئیس‌جمهور در مقدماتی که منجر به پیدایش حجت میان ایشان و خدا می‌شود، تجدیدنظر اساسی کنند.

واقعیت اینست که افراد واجد صلاحیت برای تصدی وزارت آموزش و پرورش با ویژگی‌هائی که در روزهای گذشته بارها تذکر داده شده، وجود دارند ولی متأسفانه کسانی که مسئولیت تصمیم‌سازی برای آقای رئیس‌جمهور را برعهده دارند و مقدمات حجت تمام شدن را برای ایشان فراهم می‌کنند به سراغ آن افراد نمی‌روند.

وزیر آموزش و پرورش باید از خود آموزش و پرورش باشد، مراحل مختلف از معلمی تا مدیریت‌های کلان را طی کرده باشد، عالم باشد، از دیدگاه و مشی و نگرش تربیتی و راهبردی برخوردار باشد، سازمان و فرهنگ آموزش و پرورش را بشناسد و نزد آموزش و پرورشی‌ها محبوبیت داشته باشد.

آقای رئیس‌جمهور اگر سراغ چنین افرادی برود قطعاً می‌تواند به بی‌سروسامانی وزارت آموزش و پرورش پایان بدهد و اگر باز هم مثل دو مورد گذشته افرادی را پیشنهاد بدهد که واجد این ویژگی‌ها نباشند، حتی اگر صد بار هم حجت برایشان تمام شده باشد، هیچ دردی از آموزش و پرورش درمان نخواهد شد. آموزش و پرورش نباید سیاسی باشد. این وزارتخانه را باید به فردی صاحب اندیشه، مدیر و مستقل سپرد.