روزنامه جمهوری اسلامی: آمار مهاجرت به کنار؛ آیا مسئولان به آمار پناهندگی ایرانیان توجه کرده اند؟

مهاجرت با شناخت و مطالعه و با هدف مشخص انجام می‌شود اما ما بیشتر در میان جوانان مان شاهد یک نوع فرار هستیم. فراری که یا بی‌سرانجام است یا سرانجامی تلخ دارد. وضعیت پناهندگی که از فرار هم بدتر است.

جمهوری اسلامی نوشت: "داده‌های وزارت کشور انگلیس از تعداد پناهجویان عبوری از کانال «مانش» در سال جاری میلادی نشان می‌دهد افغانستانی‌ها و ایرانی‌ها در صدر فهرست شهروندانی هستند که از طریق این گذرگاه به این کشور پناهنده شده‌اند. براساس این اطلاعات، بیش از نیمی از پناهجویانی که با قایق از گذرگاه دریایی خطرناک میان فرانسه و انگلیس عبور کرده‌اند، فقط از پنج کشور افغانستان، ایران، اریتره، سوریه و سودان بوده‌اند. کانال دریایی «مانش» میان فرانسه و انگلیس است و پناهجویان تلاش می‌کنند با عبور از این منطقه دریایی، خود را از فرانسه به انگلیس برسانند."

نام کشورهایی که در کنارِ نامِ ایرانِ بزرگ قرار گرفته‌اند را دوباره بخوانیم؛ افغانستان، اریتره، سوریه و سودان. کشورهایی که در کنار انواع فقرها به فقر امنیت و ساختار ملی هم گرفتارند.

میان ایران عزیز با این امنیت و اقتدار، چه وجه مشترکی می‌تواند با این قبیل کشورها باشد که نام مردم ما در ردیف دوم جدول پناهندگی باشد؟ واقعا چه خبر است و پاسخ را از که باید گرفت؟ تازه پناه چویانِ اریتره و سوریه و سودان "کمتر" از ایرانی‌ها هستند لذا در ردیف‌های بعد از ما اسم‌شان آمده است.

معمولا پناهندگی، زاییده جنگ و ناامنی و ناامیدی از روزهای بهتر است اماایران نه جنگی داردو نه با ناامنی مواجه است. پس چه شده است که نگاه‌ها چنین به سوی دیار بیگانه می‌رود؟ چه کسانی بذر ناامیدی کاشتند و چه گروهی به بذرهای کاشته شده آب می‌دهند و بعداز کاشت به داشت می‌پردازند تا به برداشتی چنین هولناک برسند؟

راستی به کجا داریم می‌رویم؟ آیا مسئولان محترم به مصائبی از این دست فکر می‌کنند؟ برای تکریم مردم و جلوگیری از ماجراهایی چنین تدبیر کرده‌اند آیا؟ دوباره اسم کشورها را مرور کنیم. ایران شبیه هیچکدام نیستند. ما هم نباید مثل مردم به ستم گرفتار شده آنان پا به فرار داشته باشیم. ما مردم ایرانیم، ایران بزرگ. ماجراهایی از این دست کوچکمان می‌کند.