عصر ایران؛ جمشید گیل - حدود سه ماه قبل در یادداشت «تهدید هسته‌ای؛ پوتین و نتانیاهو فرقی ندارند» به شباهتی اساسی بین این دو رهبر سیاسی فاقد محبوبیتِ جهانی پرداختیم. یکی جهان را به جنگ هسته‌ای تهدید می‌کند، دیگری در سازمان ملل، ایران را به جنگ هسته‌ای تهدید کرد.

روند وقایع مرتبط با جنگ غزه، بیش از پیش شباهت روسیه و اسرائیل را نشان می‌دهد. در مهر ماه 1401 روسیه قطعنامۀ شورای امنیت سازمان ملل متحد را، که در آن الحاق چهار منطقه از اوکراین به خاک روسیه محکوم شده بود، وتو کرد.

پنج ماه بعد، در اسفند ماه 1401، مجمع عمومی سازمان ملل در سالگرد آغاز جنگ اوکراین، قطعنامه‌ای علیه روسیه تصویب کرد که در آن از روسیه خواسته شده بود نیروهای نظامی‌اش را زا خاک اوکراین خارج کند ولی روسیه به این درخواست وقعی ننهاد.

الآن هم اسرائیل در همان موقعیتی قرار گرفته که روسیه قرار داشت. ابتدا قطعنامه پیشنهادی امارات علیه جنگ غزه، که با منافع اسرائیل جور درنمی‌آمد، از سوی حامی اصلی اسرائیل (یعنی ایالات متحدۀ آمریکا) وتو شد، سپس مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه‌ای علیه جنگ غزه تصویب کرد و خواستار آتش‌بس فوری در غزه شد ولی اسرائیل به این درخواست وقعی ننهاده.

جنگ غزه به هر دلیلی که محکوم باشد، جنگ اوکراین هم به همان دلیل محکوم است. کشتار مردم بی‌دفاع تخریب شهرها و ساختمان‌های مسکونی و بمباران بیمارستان‌ها در غزه و اوکراین توأمان محکوم است. با معیاری مقبول و یگانه، نمی‌توان در جنگ اوکراین طرفدار روسیه بود و در جنگ غزه طرفدار مردم فلسطین. اگر ظلم‌ستیزی فضیلت است، واکنش درخور به بمباران‌ها و موشک‌باران‌های ارتش روسیه هم چنین است.

پیامبر گرامی اسلام فرموده است: «مردم چون دندانه‌های شانه برابرند» (النَّاسُ کاَسْنَانِ الْمِشْطِ سَواءٌ). از همین حدیث به روشنی می‌توان دریافت خون هیچ مردمی، رنگین‌تر از مردمان دیگر نیست. بنابراین جانب تجاوزگر را باید رها کرد. چه دولت روسیه باشد چه دولت اسرائیل. همین دیروز ولادیمیر پوتین گفت «تا زمانی که روسیه به اهدافش در اوکراین نرسد، صلحی در کار نخواهد بود.» این عین حرف نتانیاهو دربارۀ جنگ‌ غزه است.