دوومیدانی ایران در المپیک؛ از رویا تا واقعیت تلخ

هرچند توقع رسیدن دوومیدانی‌کاران به موفقیت در المپیک چیزی شبیه رویا بوده، اما ژست‌های نمایندگان دو ۱۰۰ متر ایران و رضایتی که خودشان از عملکردشان داشتند، فرار از واقعیت است.

به گزارش ایرنا، دوومیدانی ایران در المپیک ۲۰۲۴ پاریس تنها دو نماینده داشت که فرزانه فصیحی و حسن تفتیان در دوی ۱۰۰ متر بودند. نخستین نماینده ایران که در پیست بنفش ورزشگاه استادوفرانس به مصاف حریفان خود رفت، فصیحی بود که در دور مقدماتی این بازی‌ها در رقابت با ۸ دونده دیگر با رکورد ۱۱.۵۱ ثانیه، به جایگاه هفتمی بسنده کرد.

فصیحی اولین باری که در المپیک توکیو حضور یافت، با سهمیه یونیورسالیتی و رکورد ۱۱.۷۹ ثانیه از بین ۵۷ نفر در رده پنجاهم قرار گرفت و از خود نشان نداد و این بار هم عملکرد او تعریفی نداشت. پس از آنکه فصیحی با رکورد ۱۱.۵۱ ثانیه عنوان هفتمی را در گروه خود کسب کرد و خیلی زود حذف شد، با حضور مقابل خبرنگاران عنوان کرد: رقابت فوق العاده‌ای بود و از عملکردم خیلی راضی هستم. امیدوارم دختران نسل بعد مسیرم را ادامه دهند!

آیا کسب عنوان هفتمی و حتی عدم تکرار رکورد قبلی یعنی ۱۱.۳۹ ثانیه در مسابقات قهرمانی آسیا تایلند یک دستاورد خوب برای فصیحی محسوب می‌شود؟ اگر تعریف او از خوب، رکوردهایی است که حتی با عملکرد قبلی خودش نیز فاصله دارد، به نظر می‌رسد که او نمی‌خواهد واقعیت‌ها را بپذیرد و هنوز روی فضاست! همانطور که خودش پس از پایان مسابقه به خبرنگاران گفت که در دوره قبل روی هوا و در فضا بودم و اما در این دوره پخته‌تر عمل کردم و حواسم بیشتر جمع بود. از عملکردم در این دوره راضی هستم. همین که اینجا بودم برایم برد بود!

واژه برد برای فصیحی چه معنایی پیدا می‌کند! صرف حضور در المپیک و فعالیت در فضای مجازی برای گرفتن ژست قهرمانی نمی‌تواند بُرد محسوب شود.

او حتی پیش از المپیک در گفت‌وگو با ایرنا مطرح کرد: می‌خواهم در المپیک همه حواس‌ها را سمت دوومیدانی ببرم! خودم هم برای بهترین عملکردم در المپیک تمام تلاشم را می‌کنم و امیدوارم اتفاقی را بتوانم رقم بزنم که دوومیدانی به واسطه آن در المپیک، برای ایرانی‌ها بسیار مهم شود.

هرچند او می‌خواهد با گرفتن برخی ژست‌ها و مطرح کردن صحبت‌های دور از واقعیت، حضورش در المپیک را بزرگ جلوه داده و جایگاه نازلی که ثبت کرده را از اذهان دور کند، اما علاقه‌مندان به ورزش واقعیت را به خوبی می‌دانند.

از ورزشکاری که سالهاست در کشور اروپایی چون صربستان تمرین می‌کند و تجربه زیادی در مسابقات برون مرزی دارد، انتظار می‌رود رکورد خود را بهبود بخشد و توقع مردم را برآورده کند. توقع مردم یعنی پیشرفت در رویدادهای مهم چون المپیک و قهرمانی جهان نه مدال گرفتن در رویدادهای درجه چندم.

فصیحی قبلا در گفت‌وگو با ایرنا عنوان کرده بود که به نظرتان اردوهایی که من می‌روم را کسی از قبل هماهنگ کرده یا جز حقوق مصوب ۱۵ میلیون در ماه دریافتی دیگری دارم؟ نه؛ شرایط من هم مثل همه است.

اما همه می‌دانند علاوه بر ۱۵ میلیون تومانی که فدراسیون پرداخت می‌کرد، کمیته ملی المپیک نیز ماهانه به ورزشکاران المپیکی خود حقوق می‌داد. این در حالی است که بسیاری از دوومیدانی‌کاران با استعداد از کوچکترین حمایتی محروم هستند.

از نمایش های فصیحی در فضای مجازی که بگذریم، حسن تفتیان هم همواره جزو ورزشکارانی بود که از ابتدای المپیک تاکنون به صورت مداوم در فضای مجازی حضور داشت. تفتیان نیز در رقابت با هشت دونده دیگر با ثبت رکورد ۱۰ ثانیه و ۱۸ صدم ثانیه در مرحله مقدماتی رقابت‌های ۱۰۰ متر، پنجم شد. تفتیان هم پس از کسب عنوان پنجمی اظهار داشت که همیشه در گروه مرگ قرار می‌گیرم، اما با این حال دوی خوبی داشتم و رکورد فصل خود را زدم.

خوب دویدن از نظر تفتیان که سالهاست در فرانسه زیر نظر مربی جامائیکایی تمرین می‌کند، چه معنا می‌شود! آیا حذف از دور مقدماتی و بهانه‌های تکراری که در گروه مرگ بودم و سخت بود؛ می‌تواند دلیل قانع کننده‌ای برای خوب دویدن او باشد. اگر المپیک سخت نبود که تمامی ورزشکاران می‌توانستند به راحتی در آن حضور یابند و به مدال برسند.

هیچ فردی نمی‌خواهد زحمات ورزشکاران را زیر سئوال ببرد و همه می‌دانیم کسب سهمیه المپیک نیز دشوار است چه برسد به موفقیت در این رویداد، اما بهتر است کمی ورزشکاران ما واقع‌بین باشند و نتایج ضعیف خود را با استفاده از حربه‌های همیشگی، به اسم موفقیت جلوه ندهند. دوران فرار رو به جلو در ورزش به پایان رسیده، فراری که از آنها به جای پسر و دختر باد، یک نسیم بهاری ساخته است!

حمله موشکی یمن به تل‌آویو / فرودگاه بن گوریون تعطیل شد

تماشاخانه

قهوه ترک یا اسپرسو کدام برنده واقعی هستند؟ دو سبک، دو تجربه (فیلم)

آنچه از بم برجای ماند / ۲۱ سال بعد، هنوز برخی زخم‌ها باز هستند (فیلم)

فیلم های دیگر