گزارشی از مشکلات مالی وزنه برداران

وزنه‌برداران از جمله موفق ترين ورزشكاران ايران در سال جاري بوده‌اند و با مدال‌هاي ارزشمندي كه در رقابت‌هاي جوانان جهان و بزرگسالان در پاريس گرفته‌اند، اتفاقي كم نظير را در تاريخ ورزش ايران رقم زدند، اما با تمام اين افتخارهايي كه اين قهرمانان رقم زده‌اند، گويا هنوز تقدير در خورشاني از آن‌ها صورت نگرفته و بيشتر وعده‌ها هنوز در حد حرف باقي مانده است.

وزنه‌برداري با بسياري ديگر از رشته‌هاي ورزشي متفاوت است. ورزشي است كه اگر چه هنگامي كه از تلويزيون مسابقه‌هاي بين‌المللي‌اش پخش مي‌شود، بيننده‌هاي پر تعدادي دارد، اما در خلال رقابت‌هاي داخلي و تمرين‌هاي ملي، تنها خود وزنه‌برداران هستند كه يكديگر را تشويق مي‌كنند.

طبيعت اين رشته ورزشي نيز به گونه‌اي است كه وزنه‌بردار بايد از همان ساعات ابتدايي صبح وارد سالن تمرين شود، دستش را به پودر منيزيم آغشته كند و تا غروب با هارتل و وزنه‌ها «سر و كله» بزند. البته اين «سر و كله» زدن به همين راحتي هم نيست، به طوري كه وزنه‌برداري همچون بهداد سليمي در طول يك روز تمرين چيزي حدود 30 تا 40 تن وزنه را داخل ميله‌ هارتل قرار مي‌دهد و آن‌ها را بالاي سر مي‌برد. اين شرايط واقعا شرايط سخت و دشواري است كه كمتر كسي مي‌تواند آن را تحمل كند. بسياري از خوانندگان همين مطلب شايد حتي طاقت شنيدن صداي برخورد اين وزنه‌ها به زمين را هم ندارند.

اين تنها يك روي سكه است، اما روي ديگر سكه اين است كه همه اين وزنه‌برداران در حقيقت بهترين سال‌هاي زندگي خود را در اين سال‌ها و به اين اعمال شاق سپري مي‌كنند. تقريبا به جز درس خواندن حرفه و كار ديگري ندارند و تنها چشمشان به حقوق فدراسيون، پاداش‌ها و يا قراردادهاي ليگ است كه در ادامه به صورت اختصار به آن‌ها خواهيم پرداخت تا ببينيم يك وزنه‌بردار پس از تحمل اين مشقت‌ها و رسيدن به سكوهاي برتر جهان و المپيك چه دستاوردهاي مالي خواهد داشت.

 حقوق ملي‌پوشان

بر اساس قوانين وزارت ورزش و جوانان و كميته ملي المپيك كه فدراسيون‌ها نيز ملزم به رعايت آن هستند، ورزشكاران در زمان حضور در اردوي تيم‌هاي ملي حقوق دريافت مي‌كنند. ميزان اين حقوق در رشته‌هاي مختلف و براي قهرمانان و ورزشكاران مختلف متفاوت است، اما اين موضوع اصلي‌ترين درآمد ورزشكاران در زمان حضور در اردوي تيم‌هاي ملي محسوب مي‌شود.

 در تيم ملي وزنه‌برداري گويا حد پايين حقوق‌ها از ماهي 400 هزار تومان براي دعوت شدگان به اردو شروع مي‌شود و اين رقم براي بهترين آن‌ها كه بهداد سليمي است، گويا تا مرز ماهيانه 700 هزار تومان مي‌رسد. با توجه به اين كه وزنه‌برداران در بيشتر ماه‌هاي سال در اردو هستند، نفرات اصلي كه در همه اردوهاي تيم ملي هستند، اين حقوق را دريافت مي‌كنند.

 قراردادهاي باشگاهي

ليگ باشگاه‌هاي وزنه‌برداري نيز از ضعيف‌ترين ليگ‌هاي باشگاهي در سطح كشور است و اگر تاكنون شركت‌هاي نفتي همچون ملي حفاري و مناطق نفت خيز جنوب شركت نمي‌كردند، شايد ليگ وزنه‌برداري تعطيل شده بود. با اين حال ملي‌پوشان وزنه‌برداري با حضور در رقابت‌هاي ليگ باشگاه‌ها براي هر فصل به صورت ميانگين چيزي حدود 10 تا 25 ميليون تومان را دريافت مي‌كنند. البته شايد قرارداد نخبگاني همچون بهداد سليمي براي يك فصل تا 50 ميليون تومان هم برسد، اما او هم اكنون يك استثنا در اين ورزش محسوب مي‌شود و عموم ملي‌پوشان از اين درآمد محروم هستند. پس تا بدين جاي كار ميانگين درآمد سالانه ملي‌پوشان وزنه‌برداري چيزي حدود 20 تا 30 ميليون تومان است.

پاداش قهرماني

با تمام اين تفاسير، وقتي وزنه‌برداري به مدال‌هاي جهاني و المپيكي مي‌رسد، شرايط كمي تغيير مي‌كند. البته منابع پرداخت پاداش‌ها متفاوت است. سازمان تربيت بدني در آخرين سال فعاليت خود يك جدول براي قهرمانان بين‌المللي تدوين كرد كه گويا طي اين جدول قهرمانان جهان در رده سني بزرگسالان هر كدام 150 سكه تمام بهار آزادي، دارندگان مدال نقره يكصد سكه بهار آزادي و مدال آوران برنز 50 سكه جايزه دريافت كنند. اين مساله براي رده‌هاي سني نوجوانان و جوانان نيز متفاوت بود. اما با توجه به تغيير و تحولات صورت گرفته، از دو سال پيش تاكنون هنوز اين پاداش‌ها به قهرمانان پرداخت نشده و پرداخت آن‌ها نيز همچنان در هاله‌اي از ابهام است. با اين حال در اين ميان بودند كساني همچون بهداد سليمي كه پس از قهرماني ارزشمندش در سال گذشته، سكه‌هاي قهرماني‌اش را دريافت كرد، اما اين اتفاق هنوز براي سايرين محقق نشده است.

به غير از وزارت ورزش و جوانان، كميته ملي المپيك هم پس از قهرماني‌هاي با ارزش، پاداشي را براي قهرمانان در نظر مي‌گيرد كه در مورد وزنه‌برداري اگر چه قول‌هايي داده شده، اما پس از رقابت‌هاي جوانان و بزرگسالان جهان و كسب اين موفقيت‌هاي بزرگ هنوز پاداشي به وزنه‌برداران از سوي كميته ملي المپيك پرداخت نشده است. منبع سومي كه موظف به پرداخت پاداش به قهرمانان ورزشي است، فدراسيون‌ها هستند.

در اين زمينه نيز فدراسيون وزنه‌برداري از پيش اسپانسري را تدارك ديده بود و پس از پايان رقابت‌هاي پاريس، اين حامي مالي دو خودروي پژو پارس به بهداد سليمي و كيانوش رستمي اهدا كرد، يك خودروي تندر 90 به سجاد انوشيرواني و يك خودروي پرايد به سعيد محمدپور. پس از اين ماجرا فدراسيون وزنه‌برداري اعلام كرد كه اين خودروها در حقيقت پاداش فدراسيون نيز محسوب مي‌شود و فدراسيون ديگري پاداشي به وزنه‌برداران نخواهد داد.

منبع بعدي دريافت پاداش، ادارات كل و استانداري‌هايي هستند كه قهرمانان آن استان در ميادين بين‌المللي مدالي كسب كرده‌اند. البته ادارات كل و استانداري‌ها بودجه تعريف شده‌اي در اين زمينه ندارند، اما براي تقدير از اين قهرمانان از پرداخت يك يا چند سكه گرفته تا اهداي تكه زميني در شهر اقدام مي‌كنند. گويا ملي‌پوشان و مدال آوران وزنه‌برداري از اين بابت نيز پاداش چنداني دريافت نكرده‌اند و همگي از اين وضعيت گله‌مند بودند و توقع داشتند كه مسئولان شهرشان بيشتر به فكر قهرمانان ديارشان باشند.

بي‌مدال‌ها

درآمد از راه حقوق و قراردادهاي باشگاهي كه اصلي‌ترين منابع درآمدي ملي‌پوشان وزنه‌برداري محسوب مي‌شود، شامل همه ملي‌پوشان مي‌شود و چه مدال بياورند چه نياورند، از اين موضوع بهره مي‌برند. درآمد بخش پاداش نيز كه بخش چشمگيرتري براي وزنه‌برداران محسوب مي‌شود، تنها براي تعداد معدودي از وزنه‌برداران است كه در رده‌هاي بين‌المللي صاحب مدال مي‌شوند. با اين وجود بيشتر ملي‌پوشان كه شرايط كسب مدال ندارد و اما پا به پاي مدال آوران تلاش مي‌كنند، هميشه جزو مغفولين هستند.

با اين تفاسير و مقايسه‌اي كه بين تلاش و افتخاري كه اين قشر از جامعه ورزش براي كشورمان به دست مي‌آورند با ورزشكاران ساير رشته‌ها، مي توانيم عمق محروميت مالي وزنه‌برداران را درك كنيم و اگر اين روند همچنان بخواهد ادامه پيدا كند، شايد براي المپيك دچار مشكل شويم.

منبع: ایسنا