شاید زجری که من در این چند ساله می کشیدم به این مسئله بر می گشت که هیچ مسؤول اقتصادی، هیچ مسوول برنامه ریزی و یا هیچ مسوول مملکتی اهمیت پرداختن به ورزش را درک نمی کرد.

عصرایران - دو روز پیش، کمیته های تخصصی بررسی وزرا، لیست گزینه های پیشنهادی برای هر وزارتخانه را به دکتر حسن روحانی ، رئیس جمهور منتخب تحویل داد.

هر چند نام گزینه های مطروحه برای هر وزارتخانه هنوز اعلام نشده ولی شنیده ها از نزدیکان روحانی و اعضای کمیته ها حاکی از آن است که احتمالاً گزینه دولت تدبیر و امید برای وزارت ورزش و جوانان، خواهد توانست سر و سامانی به اوضاع نابسامان ورزش و حوزه کاملاً فراموش شده ی جوانان بدهد.

گفته می شود بعد از سال ها حضور افراد غیر ورزشی در رأی ورزش کشور ، قرار است یک چهره "مدیریتی-ورزشی" ، سکاندار وزارت ورزش و جوانان شود؛ از سعید فائقی که از مدیران موفق ورزشی در سال های گذشته و معاون سازمان تربیت بدنی بوده است و در دولت احمدی نژاد، او را از صحنه ورزش حذف کردند، به عنوان گزینه اصلی در این حوزه نام برده می شود.

سعید فائقی از مدیران معتقد به "اقتصاد ورزش" ، "ورزش اجتماعی" و "علمی سازی ورزش" است. او پیشتر گفته است:ما با همین توسعه نیافتگی حداقل در دوازده رشته ورزشی در دنیا مطرح هستیم که این حکایت از پتانسیل نیروی انسانی قوی ما دارد.

اگر مربیان تجربی ما فرهنگ نانوشته خود را به فرهنگی مکتوب تبدیل کنند، یقیناً علمی بالاتر از سطح فعلی ورزشی، حداقل درهشت رشته ورزشی خواهیم داشت.
معاون سابق سازمان تربیت بدنی می افزاید: امروزه در کنار صدور بازیکنان رشته فوتبال، در رشته هایی مانند کاراته، تکواندو و ... که در کشور ما بسیار جوان هستند و تجربه ای 17- 18 ساله دارند ، مربیان آنها را به دیگر کشورها صادر می کنیم و رشته ای مانند کشتی نیزهمواره بعد آموزشی خود را در همه ابعاد حفظ کرده است. همه این موارد پتانسیل های قوی در ورزش کشورمان به شمار می روند که باید بتوانیم به حفظ و رشد آن کمک کنیم . به همین منظور می توانیم با ایجاد پلی میان ورزش و اجتماع نیازهای اجتماع خود را مدنظر قرار دهیم و از طرفی به تربیت نسل آماده و خلاقی که بی تردید ورزش ما به آن نیاز دارد بپردازیم.

سعید فائقی می افزاید: شاید زجری که من در این چند ساله می کشیدم به این مسئله بر می گشت که هیچ مسوول اقتصادی، هیچ مسوول برنامه ریزی و یا هیچ مسوول مملکتی اهمیت پرداختن به ورزش را درک نمی کرد و ورزش را به عنوان یک پدیده اجتماعی، ضروری برای جامعه توسعه یافته نمی پذیرفتند، در حقیقت، وضعیت به گونه ای بود که مقوله ورزش خود را به دیگر مسایل تحمیل می کرد.

شاید برنامه ریزان اقتصادی و حاکمیت نمی خواهند بپذیرند که چنین مقوله ای ( ورزش) هم در کشور وجود دارد . چرا که دیدگاه برنامه ریزی کشور هیچ گاه دیدگاه توسعه یافته ای برای ورزش نیست. بنابراین معضل فوق بزرگترین درد جامعه ورزش محسوب می شود که مسوولان در راستای این امرهیچ گاه نمی خواهند بپذیرند ورزش می تواند بالاترین اثر را در تولید ناخالص ملی داشته باشد، به طور مثال صادرات فوتبال، از صادرات غیر نفتی که رقمی بالغ بر 300 میلیارد دلار را در بر دارد، برای ما عواید بهتری خواهد داشت.

وی با اشاره به اینکه 300 میلیارد دلار حساب پس انداز، 4 درصد بهره ی سالیانه ( 12 میلیارد دلار) در بردارد، می گوید: با انجام چنین روند بی تردید سود بیشتری از معامله ی خود می بردیم، در صورتی که هم اکنون صنعت ما برای 5-6 میلیارد دلار، محتاج است و تنها با نزدیک شدن به ارز نفتی می تواند به اداره ی خود بپردازد . از طرفی صادر کردن بازیکنان رشته ی فوتبال و مربیان رشته های دیگر به سایر کشورها، ارزش صادراتی به مراتب بهتری نسبت به صادرات زغفران خواهد داشت ولی متاسفانه ورزش در تولید ناخالص ملی جایگاهی ندارد.