ایسنا - مریم نشیبی از گویندگان پیشکسوت رادیوست که سال‌هاست برنامه «شب بخیر کوچولو» را روی آنتن می‌برد. نشیبی بسیار دلسوز و مهربان است. او هر زمان که با اطرافیانش ملاقات می‌کند، با هدیه‌ای آن‌ها را شگفت‌زده می‌کند به همین جهت او را به عمه جورابی و عمه شکلاتی می‌شناسند. بانو هنرمند رادیو این روزها علاوه بر شب بخیر کوچولو و گلبانگ، با یک برنامه رادیویی در شبکه قرآن و دو برنامه تلویزیونی در شبکه پویا همکاری می‌کند.

نشیبی درباره اینکه این روزها مشغول چه کاری است، بیان کرد: برنامه «شب بخیر کوچولو» را هر شب ساعت ۹:۳۵ به تهیه‌کنندگی گلریز وکیلی و نویسندگانی همچون رمضانی، شریفی اجرا می‌کنم. برنامه «گلبانگ» را نیز هر روز ساعت ۱۵ در رادیو ایران اجرا می‌کنم. این برنامه نیز به تهیه‌کنندگی و نویسندگی ندا حاجی اسماعیلی ادامه دارد. یادی هم می‌کنم از معصومه جدلی که ۲۰ سال پایه‌گذار این برنامه بود و به لطف آقای پوریا معلم تاکنون ادامه داشته است و جزو برنامه‌های پرشنونده رادیوست. هدف «گلبانگ» برقراری ارتباط با مخاطبان است که از شهرهای مختلف کشور با این برنامه در ارتباط هستند در غیر این صورت موسیقی را می‌توانند از جاهای دیگر نیز گوش بدهند.

وی از همکاری‌اش با شبکه رادیویی قرآن در برنامه‌ای با عنوان «آیه‌های مهربانی» خبر داد و درباره جزئیات آن گفت: این برنامه که از ابتدای بهمن‌ ماه به روی آنتن خواهد رفت، پخش هر شبی خواهد داشت که با همکاری مهندس فتحی‌پور، مدیر گروه شبکه قرآن و سمیرا قنبری تهیه‌کننده، تولید شده است.

او توضیح داد: خوشبختانه رادیو قرآن بخشی را برای کودک اختصاص داده است. آیه‌های بسیار موثر را در قالب برنامه «آیه‌های مهربانی» به روی آنتن می‌برد که در آن من به همراه یک دختر کوچولو اجرای آن را بر عهده داریم و درباره اشتباهاتی که کودک ممکن است مرتکب شود، آگاهی می‌دهیم.

نشیبی سپس با بیان اینکه دیگر خیلی قاطی برنامه‌های رادیو نمی‌شود، اظهار کرد: با توجه به شرایط سنی و همچنین نگهداری مادر، دیگر قاطی برنامه‌های رادیویی نمی‌شوم. نه وقتش را دارم و نه اینکه جایز است. این صدا باید خودش را حفظ کند. بسیاری از برنامه‌ها به سایز، تفکر و سنم نمی‌خورد.

او از همکاری خود با شبکه پویا نیز خبر داد و گفت: برنامه «مهد پویا» را به همراه سارا روستاپور برای شبکه پویا تولید کرده‌ایم. این برنامه یکی از برنامه‌های در صدر شبکه پویا است. این برنامه یک کار صدایی انیمیشن است و موضوع آن به پنج حیوان برمی‌گردد که با هم دوست هستند و من دورادور با آن‌ها حرف می‌زنم. در این برنامه فقط صدا دارم و تصویری از من دیده نمی‌شود.

مریم نشیبا پیش از این قرار بود به پیشنهاد معاون صدای سابق، نسرین آبروانی ترجمه کل قرآن را برای رادیو بخواند.

او در پاسخ به این پرسش که نتیجه این کار به کجا انجامید؟ توضیح داد: رادیو قرار بود در این زمینه کار نویی انجام دهد که من را هم برای خواندن آن انتخاب کردند. اما من با وجود اینکه چند جزء قرآن را هم خوانده بودم احساس کردم این کار، باید توسط عزیزی انجام شود که خودش در زمینه علوم قرآنی آگاهی داشته باشد. فکر می‌کردم اگر مردم استقبال نکنند، این گناه به پای من نوشته می‌شود. به همین دلیل خودم صرف نظر کردم و گفتم شاید نتوانم روح قرآن را به مردم منتقل کنم؛ البته افتخار بود که برای اولین بار ترجمه قرآن با صدای زن پخش شود. اما دیدم که کار، کار من نیست و فکر می‌کردم آنطور که دلم می‌خواست از آب درنخواهد آمد.

این گوینده پیشکسوت درباره اینکه آیا این روزها رادیو گوش می‌دهد؟ گفت: رادیو را در آشپزخانه منزلمان گذاشته‌ام و زمانی که به خانه می‌آیم در آشپزخانه‌مان که به شکل و شمایل آشپزخانه‌های قدیمی است، گوش می‌دهم. رادیو من کوچک است. زمانی که به خانه می‌روم بلافاصله آن را در آشپزخانه روشن کرده و گوش می‌دهم. البته بیشتر برنامه‌های خود رادیو ایران را گوش می‌دهم منتها برایم فرقی نمی‌کند چرا که برنامه‌های ورزشی، موسیقی محور و برنامه‌هایی که روان‌شناسی محور است را هم می‌پسندم و در حین گوش کردن سوالاتی برایم پیش می‌آید که همان موقع با پخش ارتباط می‌گیرم تا نکاتی که برایم سوال شده است را از آن‌ها جویا شوم. گاهی اوقات نیز برنامه «شب بخیر کوچولو» را از طریق تلویزیون گوش می‌دهم.

او در بخش پایانی گفت‌وگوی خود درباره گویندگان جوان که این روزها صدایشان بیش از پیش از رادیو شنیده می‌شود، نیز اظهار کرد: بچه‌های حالا خیلی آگاهند. شاید از نظر صدا آن طنینی که در صدای عزیزمان‌ می‌شنویم کمتر باشد اما خب آن‌ها باسواد و علاقه‌مند به رادیو و گویندگی هستند اما گویندگی را خیلی باید جدی‌تر بگیرند. من گاهی اوقات که برنامه‌های «شب بخیر کوچولو» یا «گلبانگ» را گوش می‌دهم خودم را نیشگون می‌گیرم و تنبیه می‌کنم که چرا به عنوان مثال واژه خوبی را که می‌توانستم به کار ببرم به کار نبرده‌ام. البته پس از ۴۰ سال به خودم این اجازه را هم می‌دهم که اگر اشتباهی از همکارانم دیدم با خودشان تماس بگیرم و یادآوری کنم.