عصر ایران؛ جعفر محمدی - رییس فراکسیون حقوق شهروندی مجلس شورای اسلامی (عبدالکریم حسین‌زاده) پیشنهاد داده است: "فرهنگستان زبان و ادب فارسی به فرهنگستان زبان‌های ایرانی تبدیل شود."

به جرأت می توان گفت این یکی از حرفه ای ترین و ملی ترین پیشنهادهایی است که توسط یک نماینده مردم در خانه ملت مطرح شده است و از این رو باید آن را ستود و حمایت کرد.

ایران، کشوری است با اقوام و زبان های گوناگون و اساساً بدون فارس ها، ترک ها، کردها، لرها، بلوچ ها، عرب ها، تات ها، ارمنی ها و ... ماهیتی به نام ایران وجود خارجی نخواهد داشت.
نکته اینجاست که صاحبان همه این زبان ها در درازای تاریخ به میهن بزرگی به نام ایران وفادار بوده اند و حتی در مواردی که حکومت مرکزی ضعیف بوده و می توانستند اعلام جدایی کنند، نه تنها چنین نکرده اند بلکه به حفظ تمامیت ارضی و هویتی ایران کمک کرده اند؛ نمونه اش مردم آذربایجان در دوران مشروطه که به رهبری بزرگانی چون ستارخان و باقرخان از مشروطه خواهان در تهران حمایت کردند تا نخستین رویش های مردم سالاری در ایران جوانمرگ نشود.
به علاوه هر گاه ایران درخطر بوده است، همه اقوام ایرانی در کنار هم از میهن شان دفاع کرده اند و نمونه حماسه ای اش 8 سال دفاع مقدس است.

با این همه، وقتی نوبت به تأسیس فرهنگستانی برای زبان و ادب رسیده، آن را به "فارسی" محدود کرده اند. فارسی البته زبان مشترکی است که همه ایرانی ها را به هم متصل می کند. در طول تاریخ هم همه اقوام ایرانی آن را پاس داشته اند و هیچگاه دعوای زبانی در میان نبوده است. اما این دلیل نمی شود فرهنگستان زبان و ادب، چتر خود را محدود به یک زبان کند و سایر زبان ها از از شمول خود خارج سازد.

همان طور که لازم است زبان زیبای فارسی پاس داشته شود و ببالد، درباره سایر زبان های ایرانی هم باید چنین دغدغه ارجمندی وجود داشته باشد چه آن که زبان، بخشی از ثروت و هویت ملی است.

بنابر این دو اتفاق ملی و مبارک مورد انتظار است:
1 - "فرهنگستان زبان و ادب فارسی" به "فرهنگستان زبان های ایرانی" تبدیل شود تا متخصصان همه زبان های ایران در کنار هم گرد آیند و هر کدام در بخش مربوط به زبان خود و در تعامل همدلانه با یکدیگر، حراست از گنجینه زبانی ایران را عهده دار شوند.

2 - برخی قوانین و مقررات مربوط به زبان، اصلاح شود. به عنوان مثال " ماده 6 آیین نامه اجرایی قانون ممنوعیت به کارگیری اسامی، عناوین و اصطلاحات بیگانه" که می گوید: "افرادی که علاوه بر زبان فارسی به یکی از زبان های خاص اقلیتهای دینی شناخته شده در قانون اساسی یا گویش‌های محلی و قومی رایج در‌ بعضی مناطق ایران سخن می‌گویند مجازند از اسامی خاص متعلق به آن زبان یا گویش در نامگذاری محصولات و مؤسسه‌ها و اماکن مربوط به خود در‌همان مناطق استفاده کنند."

طبق این آیین نامه که اتفاقاً در دولت اصلاحات تصویب شده، شما به عنوان مثلاً یک ترک زبان می توانید در شهر ترک نشین از اسامی ترکی برای محصول، مؤسسه یا فروشگاه تان استفاده کنید ولی نمی توانید در سایر نقاط کشور از آن کلمه استفاده کنید!

این در حالی است که همه ایران به طور مشاع متعلق به همه ایرانیان است و این گونه نیست که آذربایجان فقط متعلق به ترک ها باشد و بلوچستان صرفاً مال بلوچ ها، بلکه هر آن که شناسنامه ایرانی دارد، در ذره ذره این خاک سهیم است، فارغ از این که چه زبانی دارد.
مگر در دوران دفاع مقدس که از همه جای ایران برای آزادی خرمشهر جمع شده بودند، نیروها را تفکیک می کردند که تو ترک یا کرد هستی و نباید از خرمشهر که عمده جمعیت آن عرب و فارس هستند دفاع کنی؟!

همه جای ایران ملک همه اقوام ایرانی است و همه آنها باید بتوانند از زبان مادری خودشان در هر نقطه از سرزمین خودشان استفاده کنند؛ هیچ دولت و مجلس و آیین نامه ای هم نمی تواند این حق طبیعی را نادیده بگیرد.

این دو اقدام می تواند وحدت ملی را که همانند نان شب برای ایران واجب است تقویت کند.

از نمایندگان مجلس نیز انتظار می رود پیشنهاد رییس فراکسیون حقوق شهروندی در خصوص تبدیل فرهنگستان زبان و ادب فارسی به فرهنگستان زبان های ایران و پیشنهاد عصر ایران برای اصلاح برخی قوانین و مقررات مرتبط با زبان را جدی بگیرند و نامی ماندگار از خود در عرصه پاسداشت فرهنگ جمعی ایران بر جای بگذارند.